درگاه حق

سبب   هر    چه   بود  ،   شد     پریشان     خاطرم

                                                      عرش    ایزد   بلرزید    از    غم  جان  کاه   من

صوفیان   ره    تنهایی    و    عزلت   پیشه     گرفتند

                                                      عجبا  ،    چرا   رقم  خورد  این  گونه روزگار من

با     نومیدی     و     حسرت  ،   زمان   را      دیدم

                                                     که        میرفت    ،    ز    پهلوی   خونبار   من

اسف    یار    دل    و    گریه    همسایه   ام     بود

                                                    خداوندا تو می دانی ز این گم گشته زیبای  من 

مهر بانی     از   تو     بود  ،  نه  از  شیطان    نفس

                                                    شیطان  بود  و  تمامی  ز  وسوسه  بیمار   من

زمین     را     زمان     را     خود    رقم   خواهم  زد

                                                    پس        چرا      فتاده   ز   دست   آگاه  من

ای   خدا  ،  خداوندا   تو  بی  انتها ی  همه     چیز

                                                    رحم      و     محبت    کن  ،  بر  دل  بیمار  من

از    دست    پریشانی    فرارم   بود    تا     قیامت

                                                    دست    گیر    حق   باش   به  وقت  آلام   من

 1387

مهدی(ع )...