زمستان

به   پاس   خواستن ، از   دلم   پروازی   آغاز   شد

                                       عرش  را  در  نوردید  ،  با  گریستن  هم  یار   شد 

حی          بانگ    زدم    ،    نیافتم     یار       را

                                       یارم      که     بود    ؟   آن    امام  ع  همام    را

صورتش      جلوه گر      همه     زیبایی    هاست

                                       در  زمان  خشم  و  افسردگی و حسادت ها ست

جلوه       دنیا   با    تمام   جلوه  گری      هایش

                                       می نشیند     در   سینه ها   بجای  حب فردایش

خواستن     را     همه   در  کسب  نفس    یابند

                                       عشق    را     به    لباس    در ویشان      خوانند

دو رویی    ،    تملق     شود      رمز        روزی

                                       نیست        هیچ     مکانی   عاری   از   پر هیزی

شمایلها       نباشد      نقش    و     نگار    دل

                                       دو رنگی ست    ،     دو رو یی ست   بیماری  دل

نشاید           زیرکان         را             مجالی

                                       تا      که      باشد      مردمان     را   بی خیالی

اندیشه      بر      عالمان    شود    گستاخی

                                       علم     را     شمردند     در     جوار    سگ تازی

چقدر      حقیرند      و    بی    مقدار     آنان

                                       خود       کندند        گور         آقایی    مر دمان

سروری      کند      رو زی     جهل  بد  کردار

                                        بر      زمانه       و    بر    حاکمان    ریز    گفتار

پاس     بدارو      صبوری     کن    خود     را

                                        که     نشاید    تغییر  ،   جبر        زمان       را

به      سلاله     باید    پناهی کرد و گریست

                                         به سجاده نشست و بخدا خالی  از بدی ست  

مهدی(ع )...