مهدی(ع ) : نیلوبلاگ

اسبان سفید و خانه های سرد و پوشالی

نغمه باد و وزوز درزهای تو خالی

سکوت خشم آلود میان در و دیوار

منظره آورده زپنجره پشت دیوار

منم فصل سوز ، فصل سرما ، زمستانم

برف آوردم و آرزو به دیدن بستانم

کنچ اتاقم محراب دعایی بر پاست

ذکر وجودم به صنع خدای بی همتاست

لاله و سنبل و چکاوکان شاخه خشکیده

ز روز ابری و باران آتش در هم تنیده

طریقتم سودای نهایت بودو وصالی داشت

مهر صاحب در خود بود و مینایی داشت

همی ملامت ، همی افسوس را بیش

رمز گذشتن و با نیست بود را خویش

پرده افتاد و خرقه زاهدی بود نمایان

نقاب حمایلی ست ،اما ذات همیشه بود عریان

صبوح آمدو افکند شهنشه دلها را

نرگس جادو فتاد ، عالم فردا را

التجا سجاده راز و نیاز خواهد ، دوست

حکیم سحر خیز داند این گونه سازد دوست

دستار حکم شهودست در همه حال

آزین بخش محفل عیش ست زین قال

باد سحر گهی از ازل بود تا که صلا دهد

ابر و باد ، جملگی طریقت به دنیا بقا دهد

محتسب ، رخ از دفتر اعمال برون آید

ورنه جفاست خسرو به جای نبی ع در آید

همه کس فرخندگی خواهد و خوشی جاودان

زهی بر مردمان ، عبدی نه سجودی بی امان